„Państwo członkowskie ubezpieczenia zapewnia, aby w przypadku gdy pacjent skorzystał z transgranicznej opieki zdrowotnej i gdy konieczna jest dalsza obserwacja medyczna, dostępna była taka sama obserwacja medyczna, jaka byłaby zapewniona w przypadku skorzystania z opieki zdrowotnej na jego terytorium (art. 5 pkt. 5 dyrektywy transgranicznej)” Polski świadczeniobiorca, który skorzystał z leczenia transgranicznego może kontynuować w Polsce leczenie rozpoczęte za granicą w ramach powszechnego systemu opieki zdrowotnej wyłącznie u świadczeniodawców działających w oparciu o umowę z NFZ, na zasadach określonych w ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej.
|
Pamiętaj! 
NFZ nie pokrywa kosztów świadczeń udzielonych w Polsce przez świadczeniodawcę, który nie posiada umowy z NFZ na udzielanie świadczeń zdrowotnych. |
Informacja o podmiotach udzielających świadczeń zdrowotnych w ramach podpisanych z NFZ umów dostępna jest – na wniosek – w oddziałach wojewódzkich NFZ lub na stronie https://zip.nfz.gov.pl/GSL/.
Zasady kontynuacji leczenia
W oparciu o przepisy ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej i na zasadach w niej określonych pacjent ma, w szczególności prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, których celem jest zachowanie zdrowia, zapobieganie chorobom i urazom, wczesne wykrywanie chorób, leczenie, pielęgnacja oraz zapobieganie niepełnosprawności i jej ograniczanie .
Polskiemu pacjentowi kontynuującemu w Polsce leczenie rozpoczęte w oparciu o przepisy ustawy implementującej dyrektywę transgraniczną przysługują zatem świadczenia w następujących zakresach:
- podstawowej opieki zdrowotnej;
- ambulatoryjnej opieki specjalistycznej;
- leczenia szpitalnego;
- opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień;
- rehabilitacji leczniczej;
- świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej;
- leczenia stomatologicznego;
- lecznictwa uzdrowiskowego;
- zaopatrzenia w wyroby medyczne, na zlecenie osoby uprawnionej, oraz ich naprawy, o których mowa w ustawie o refundacji;
- ratownictwa medycznego;
- opieki paliatywnej i hospicyjnej;
- świadczeń wysokospecjalistycznych;
- programów zdrowotnych;
- leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych dostępnych w aptece na receptę;
- programów lekowych określonych w przepisach ustawy o refundacji;
- leków stosowanych w chemioterapii określonych w przepisach ustawy o refundacji;
- leków nieposiadających pozwolenia na dopuszczenie do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, sprowadzanych z zagranicy na warunkach i w trybie określonym w ustawie Prawo farmaceutyczne, pod warunkiem, że w stosunku do tych leków wydano decyzję o objęciu refundacją na podstawie ustawy o refundacji;
- środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, sprowadzonych z zagranicy na warunkach i w trybie określonym w art. 29a ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (t.j. Dz. U. z 2010 r., Nr 136, poz. 914 z póżn. zm.), pod warunkiem, że w stosunku do tych środków wydano decyzję o objęciu refundacją na podstawie ustawy o refundacji.
Świadczenia związane z kontynuacją leczenia udzielonego w oparciu o przepisy ustawy implementującej dyrektywę transgraniczną powinny być udzielane zgodnie z procedurami wskazanymi w rozporządzeniach Ministra Zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowanych z poszczególnych zakresów.
|
Pamiętaj! |
Oznacza to, że jeżeli konkretne świadczenie zdrowotne udzielane jest na podstawie skierowania, to pacjent korzystający w Polsce z prawa do kontynuacji świadczeń rozpoczętych na podstawie ustawy implementującej dyrektywę transgraniczną również powinien przedłożyć takie skierowanie.
Skierowania wystawione przez lekarzy wykonujących zawód w innych niż Rzeczpospolita Polska państwach członkowskich Unii Europejskiej traktuje się jako skierowania w rozumieniu ustawy, jeżeli spełniają określone w niej wymagania. W przypadku, gdy skierowanie wystawione jest w języku obcym, konieczne jest dołączenie jego tłumaczenie na język polski (art. 59a ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej).
Analogicznie, jeżeli na konkretne świadczenie obowiązuje lista oczekujących (tzw. „kolejka”), pacjent kontynuujący w Polsce leczenie rozpoczęte na podstawie ustawy implementującej dyrektywę transgraniczną, zobowiązany będzie ustalić ze świadczeniodawcą możliwy termin udzielenia świadczenia zgodne z obowiązującymi w Polsce przepisami.
Skorzystanie z leczenia w ramach dyrektywy transgranicznej nie stanowi przesłanki do tego, aby pacjent, który leczył się za granicą po powrocie do kraju był traktowany preferencyjnie.
