Każda placówka uprawniona do wydawania lub sporządzania produktów leczniczych lub wyrobów medycznych.
Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia, jednostka podległa Ministrowi Zdrowia.
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/24/UE z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej (Dz. Urz. UE L 88 z 4.04.2011 r., str. 45)
Każde leczenie stanowiące cel wyjazdu za granicę:
- po otrzymaniu uprzedniej zgody na uzyskanie leczenia poza granicami kraju,
- bez wymogu uzyskiwania uprzedniej zgody.
OSOBY WYKONUJĄCE ZAWODY MEDYCZNE
Są to w szczególności lekarze, lekarze dentyści, felczerzy, pielęgniarki i położne, farmaceuci, diagności laboratoryjni oraz przedstawiciele innych zawodów medycznych, którzy posiadają prawo prowadzenia działalności leczniczej zgodnie
z przepisami państwa, na terytorium którego tę działalność wykonują.
- świadczeniobiorca - osoba ubezpieczona w Narodowym Funduszu Zdrowia obowiązkowo lub dobrowolnie, albo
- świadczeniobiorca - osoba nieubezpieczona w Narodowym Funduszu Zdrowia, posiadająca w określonych warunkach prawo do korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej; prawo takie posiadają:
-
-
- osoby zamieszkałe w Polsce, które:
-
- posiadają obywatelstwo polskie lub
- uzyskały w Polsce status uchodźcy lub ochronę uzupełniającą, lub zezwolenie na pobyt czasowy, spełniające kryterium dochodowe, o którym mowa wprzepisach o pomocy społecznej,
-
- osoby zamieszkałe w Polsce, które:
-
-
-
-
-
- osoby, które nie ukończyły 18. roku życia, które:
-
- posiadają obywatelstwo polskie lub
- uzyskały w Polsce status uchodźcy lub ochronę uzupełniającą lub zezwolenie na pobyt czasowy oraz mieszkają w Polsce,
-
- osoby mieszkające w Polsce, które są w okresie ciąży, porodu lub połogu oraz które:
-
- posiadające obywatelstwo polskie lub
- uzyskały w Polsce status uchodźcy lub ochronę uzupełniającą lub zezwolenie na pobyt czasowy
-
- osoby, które nie ukończyły 18. roku życia, które:
-
-
Osoba uprawniona do świadczeń zdrowotnych, zgodnie z ustawodawstwem innego niż Polska państwa UE, która zamierza poddać się leczeniu albo już odbyła leczenie w Polsce.
Austria, Belgia, Bułgaria, Chorwacja, Cypr, Czechy, Dania, Estonia, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Litwa, Luksemburg, Łotwa, Malta, Niemcy, Portugalia, Rumunia, Słowacja, Słowenia, Szwecja, Węgry, Włochy.
* w okresie przejściowym (do końca 2020 roku) Wielka Brytania jest w polskim porządku prawnym traktowana nadal jak państwo UE
Islandia, Lichtenstein, Norwegia.
Islandia, Lichtenstein, Norwegia, Szwajcaria.
Państwo UE lub EOG, na którego terytorium faktycznie świadczona jest opieka zdrowotna.
Państwo UE lub EOG, w którym pacjent jest ubezpieczony.
Każda placówka publiczna, udzielająca świadczeń zdrowotnych w ramach publicznego systemu opieki zdrowotnej w państwie leczenia, a także każda placówka prywatna udzielająca świadczeń zdrowotnych poza publicznym systemem opieki zdrowotnej w państwie leczenia,
w szczególności:
- przychodnia, w tym przychodnia podstawowej opieki zdrowotnej i przychodnia opieki specjalistycznej,
- szpital, klinika, instytut,
- praktyka zawodowa grupowa albo indywidualna, m.in. lekarzy, lekarzy dentystów, pielęgniarek, czy położnych,
- laboratorium diagnostyczne.
Przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w zakresie zasad udzielania rzeczowych świadczeń zdrowotnych, określone w:
RozporządzenieParlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE L 166 z 30.04.2004, str. 1 i n., z późn. zm.).
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE L 284 z 30.10.2009, str. 1, z późn. zm.).
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1231/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. rozszerzające rozporządzenie (WE) nr 883/2004 i rozporządzenie (WE) nr 987/2009 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo (Dz. Urz. UE L 344 z 29.12.2010, str. 1).
ŚWIADCZENIA GWARANTOWANE – świadczenia objęte jednym z wykazów świadczeń gwarantowanych zawartych w rozporządzeniach Ministra Zdrowia wydanych na podstawie
art. 31d ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej lub wymienionym w załączniku do obwieszczenia Ministra Zdrowia w sprawie wykazu refundowanych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych – wydanym na podstawie art. 37 ust. 1 ustawy o refundacji leków.
Działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania udzielane przez wszystkie placówki medyczne i apteki bez względu na to, czy działają one w ramach publicznego systemu opieki zdrowotnej w państwie leczenia, czy też poza tym systemem.
UPRZEDNIA ZGODA NA UZYSKANIE LECZENIA POZA GRANICAMI KRAJU
Zgoda dotyczy świadczeń opieki zdrowotnej i wydawana jest w formie decyzji administracyjnej przez Prezesa NFZ, przed rozpoczęciem leczenia.
Gdy powodem, dla którego pacjent chce się udać na leczenie za granicę jest zbyt długi czas oczekiwania na to leczenie w kraju, może on zwrócić się o wydanie zgody Prezesa NFZ na podstawie przepisów wynikających z:
- dyrektywy transgranicznej – dotyczy przeprowadzenia leczenia w jednym z państw członkowskich UE/EOG, które wymienione jest w wykazie świadczeń opieki zdrowotnej wymagających uprzedniej zgody; uzyskanie takiej decyzji jest podstawą ubiegania się o zwrot kosztów wnioskowanego leczenia; dotyczy leczenia w placówkach zarówno publicznych jak i prywatnych;
- koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego – dotyczy przeprowadzenia leczenia w jednym z państw członkowskich UE/EFTA w placówce działającej w ramach powszechnego systemu opieki zdrowotnej;
Gdy powodem, dla którego pacjent chce się udać na leczenie za granicę jest brak możliwości udzielenia świadczenia gwarantowanego na terenie kraju, może on zwrócić się o wydanie zgody Prezesa NFZ na podstawie przepisów krajowych, tj.:
- ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej – dotyczy przeprowadzenia leczenia w dowolnym państwie świata, zarówno w placówkach publicznych jak i prywatnych.
USTAWA O ŚWIADCZENIACH OPIEKI ZDROWOTNEJ
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. z 2021 poz. 1285 z późn. zm.)
USTAWA IMPLEMENTUJĄCA DYREKTYWĘ TRANSGRANICZNĄ
Ustawa z dnia 10 października 2014 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1491)
