Kontynuacja leczenia rozpoczętego w ramach transgranicznej opieki zdrowotnej

„Państwo członkowskie ubezpieczenia zapewnia, aby w przypadku gdy pacjent skorzystał z transgranicznej opieki zdrowotnej i gdy konieczna jest dalsza obserwacja medyczna, dostępna była taka sama obserwacja medyczna, jaka byłaby zapewniona w przypadku skorzystania z opieki zdrowotnej na jego terytorium" (art. 5 lit. c dyrektywy transgranicznej).

Polski pacjent, który skorzystał z leczenia transgranicznego, ma prawo kontynuować w Polsce leczenie rozpoczęte w innym państwie UE/EOG. Podlega wówczas wymogom wynikającym z polskiego ustawodawstwa i kontynuacja leczenia odbywa się w ramach powszechnego systemu opieki zdrowotnej, czyli wyłącznie w placówkach działających w oparciu o umowę z NFZ, na zasadach określonych w ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej (nawet jeżeli leczenie transgraniczne zostało zrealizowane przez placówkę prywatną).

Informacja o podmiotach udzielających świadczeń zdrowotnych w ramach podpisanych z NFZ umów dostępna jest na wniosek w Oddziałach Wojewódzkich NFZ lub na stronie https://aplikacje.nfz.gov.pl/umowy/Provider/Search.

Zasady kontynuacji leczenia
W oparciu o przepisy ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej i na zasadach w niej określonych pacjent ma prawo do „świadczeń opieki zdrowotnej, których celem jest zachowanie zdrowia, zapobieganie chorobom i urazom, wczesne wykrywanie chorób, leczenie, pielęgnacja oraz zapobieganie niepełnosprawności i jej ograniczanie”.

Pacjentowi kontynuującemu w Polsce leczenie rozpoczęte w ramach transgranicznej opieki zdrowotnej przysługują zatem świadczenia w zakresie:

• podstawowej opieki zdrowotnej;
• ambulatoryjnej opieki specjalistycznej;
• leczenia szpitalnego;
• opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień;
• rehabilitacji leczniczej;
• świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej;
• leczenia stomatologicznego;
• lecznictwa uzdrowiskowego;
• zaopatrzenia w wyroby medyczne, na zlecenie osoby uprawnionej, oraz ich naprawy, o których mowa w ustawie o refundacji;
• ratownictwa medycznego;
• opieki paliatywnej i hospicyjnej;
• świadczeń wysokospecjalistycznych;
• programów zdrowotnych;
• leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych dostępnych w aptece na receptę;
• programów lekowych określonych w przepisach ustawy o refundacji leków;
• leków stosowanych w chemioterapii określonych w przepisach ustawy o refundacji leków;
• leków nieposiadających pozwolenia na dopuszczenie do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, sprowadzanych z zagranicy na warunkach i w trybie określonym w art. 4 ustawy prawo farmaceutyczne, pod warunkiem, że w stosunku do tych leków wydano decyzję o objęciu refundacją na podstawie ustawy o refundacji leków;
• ratunkowego dostępu do technologii lekowych;
• środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, sprowadzonych z zagranicy na warunkach i w trybie określonym w art. 29a ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia, pod warunkiem, że w stosunku do tych środków wydano decyzję o objęciu refundacją na podstawie ustawy o refundacji leków.

Świadczenia te powinny być udzielane zgodnie z procedurami wskazanymi w rozporządzeniach Ministra Zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowanych z poszczególnych zakresów.

Oznacza to, że jeżeli konkretne świadczenie zdrowotne udzielane jest na podstawie skierowania, to pacjent kontynuujący w Polsce leczenie rozpoczęte w ramach transgranicznej opieki zdrowotnej również powinien przedłożyć takie skierowanie. Skierowania wystawione przez lekarzy wykonujących zawód w innych niż Rzeczpospolita Polska państwach UE/EOG traktuje się jako skierowania w rozumieniu ustawy, jeżeli spełniają określone w niej wymagania. W przypadku, gdy skierowanie wystawione jest w języku obcym, konieczne jest dołączenie jego tłumaczenia na język polski. Tłumaczenie nie musi być sporządzone przez tłumacza przysięgłego.

Analogicznie, jeżeli na konkretne świadczenie obowiązuje lista oczekujących (tzw. „kolejka”), pacjent kontynuujący w Polsce leczenie rozpoczęte w ramach transgranicznej opieki zdrowotnej również zobowiązany będzie ustalić ze świadczeniodawcą możliwy termin udzielenia świadczenia, zgodnie z obowiązującymi w Polsce przepisami.

Uwaga!
Skorzystanie z leczenia w ramach dyrektywy transgranicznej nie stanowi przesłanki do tego, aby pacjent po powrocie do kraju był traktowany preferencyjnie – zgodnie zasadą równego traktowania wszyscy pacjenci mają prawo do świadczeń zdrowotnych na jednakowych zasadach, niezależnie od miejsca wcześniej przeprowadzonego leczenia.